Eğitim ve Psikoloji Sözlüğü

Karşımızdaki kişiyi suçlamadan, eleştirmeden, yargılamadan, olduğu gibi kabul edip o kişiyle ilgili olarak duyumsadıklarımızı kendisiyle paylaşmak; ben diliben dili. Bu paylaşımda ”Sen, ...” diye başlayan tümceler yerine, “Benben....” diye başlayan tümceler kuruluyor. Örneğin, “Benben, senin yüksek sesle konuşmandan rahatsız oluyorum; biraz alçak sesle konuşur musun?” gibi. “Benben” dili, yapılan davranışın değil, sonuçlarının kişide nasıl bir duyguduygu yarattığını anlatıyor; daha çok, kişinin kendi duyumsadıklarını karşısındakine de duyumsatmayı amaçlıyor. Duyumsadıklarımızı karşımızdakine ya da karşımızdakilere anlatırken sesSes tonumuzu, jest ve mimiklerimizi de iyi kullanmamız gerekiyor. Örneğin, okuldan eve geç gelen çocuğu annesi, “Nerde kaldın? Benben burada korkudan ölüyorum; sen, o sokak benim, bu sokak senin gezip duruyorsun!” biçiminde suçlama yerine, ona “Okuldan sonra hemen eve dönmediğin zamanzaman, başına bir şey gelmesinden korkuyorum. Çünkü nerede olduğunu bilmiyorum.” demelidir. Aynı tutumtutum, okulda da benimsendiğinde birçok sorunun çözümü kolaylaşacağı gibi, gereksiz yere tırmanması da önlenecektir. Bu ileti, suçlama içermediği; yalnızca duygunun açıklanmasını amaçladığı için, bu anlatımla çocukçocuk, genç ve yetişkinyetişkin, yanlışını daha kolay anlıyor. Bu tümce, rahatsız olunan şeyle onun yarattığı duyguyu ve duygunun nedenini açıklıyor. Örnek tümcenin son bölümü çocuğa, annenin duygularının kendi yaptığı davranışla değil, o davranışın yol açtığı sonuçla ilgili olduğunu anlatıyor. benliğin birikmiş güvenliği Bkz. benlik bütünlüğü.